مقدمه: در سال های گذشته موارد متعددی از بروز تداخل در اندازه گیری هورمون های تیروئیدی با استفاده از روش های ایمونوارسی گزارش شده است. هدف از مطالعه حاضر، بررسی بروز تداخل در اندازه گیری سطح تام هورمون T3 به وسیله یکی از کیت های تشخیصی متداول اندازه گیری آن (کیت ایزوتوپ از مجارستان) است.مواد و روش ها: در این مطالعه 3471 بیمار ارجاع شده توسط متخصصان غدد از نظر سطوح سرمی تام هورمون های T3 و T4 و TSH مورد بررسی قرار گرفتند. اندازه گیری T3 به روش ایمونواسی رقابتی فاز جامد و با استفاده از آنتی ژن نشاندار شده با I125 و کیت T3-RIA ایزوتوپ (کمپانی ایزوتوپ، بوداپست، مجارستان) انجام شد. در صورتی که سطح T3 با توجه به دیگر هورمون های تیروئیدی و به تشخیص پزشک معالج با تابلوی بالینی بیمار سازگار نبود و یا مقدار به دست آمده برای T3 به نحو فاحشی از مقادیر طبیعی انحراف داشت (بالاتر از 780 نانوگرم در دسی لیتر) احتمال وقوع تداخل مطرح می شد. در مورد این بیماران، اندازه گیری مجدد T3 تام با یک کیت T3-RIA دیگر (کیت ایمونوتک، مارسی، فرانسه) انجام می شد.یافته ها: از 3471 بیمار شرکت کننده، در 40 بیمار (36 زن و 4 مرد) با میانگین و (انحراف معیار) سنی 38.8 (و 15.0) سال، سطح تام T3 با تابلوی بالینی بیمار سازگار نبود و / یا مقدار به دست آمده برای آن، بالاتر از 780 نانوگرم در دسی لیتر بود. میانگین (و انحراف معیار) T4 تام در این گرون 9.0 (و 2.0) میکروگرم در دسی لیتر و برای TSH 1.79 (و 1.47) میکرو واحد در میلی لیتر بود. در تمامی این 40 بیمار، سطح T3 تام اندازه گیری شده با کیت دوم (با میانگین و انحراف معیار 132.1 و 31.0 نانوگرم در دسی لیتر) در محدوده طبیعی بود و با وضعیت بالینی بیمار سازگاری داشت. نتایج به دست آمده به وضوح نشان دهنده وقوع تداخل مثبت در بعضی از اندازه گیری های انجام شده با کیت T3-RIA ایزوتوپ است.نتیجه گیری: با توجه به بروز بالای بیماری های تیروئیدی در جامعه ما و تاثیر عمیق نتایج بررسی عملکرد تیروئید بر تصمیم بالینی پزشکان، نتیجه این مطالعه یک بار دیگر اهمیت توجه به امکان تداخل در اندازه گیری هورمون های تیروئیدی توسط کیت های متداول را مورد تاکید قرار می دهد.

دراین پژوهش اثر باکلوفن (آگونیست گیرنده (GABAB، روی میانگین غلظت هورمون رشد، تیروکسین و تری یدوتیرونین مورد بررسی قرار گرفت. دراین مطالعه، دوازده راس گاو شیری نژاد هلشتاین به چهار گروه تقسیم گردیده و در هر گروه به هر راس دام روزانه به ترتیب 25، 50، 75 و 100 میلی گرم باکلوفن به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به مدت چهار روز تزریق شد. خونگیری روزانه یک بار به مدت هشت روز انجام گرفت و غلظت هورمون رشد، تیروکسین و تری یدوتیرونین نمونه های پلاسمای خون گاوها با استفاده از روش RIA اندازه گیری و ثبت شد. این مطالعه نشان داد که این تیمارها میانگین غلظت هورمون رشد و تیروکسین پلاسما را افزایش دادند (P<0.01). دوزهای 25، 50 و 75 میلی گرم باکلوفن به ازای هر کیلوگرم وزن بدن میانگین غلظت هورمون تری یدوتیرونین را کاهش داد (P<0.05)، درحالی که تزریق 100 میلی گرم باکلوفن به ازای هر کیلو گرم وزن بدن غلظت آن را افزایش داد (P<0.05).

به منظور مطالعه اثر تری یدوتیرونین، نمک و سرما بر میزان پروتئین های سرم خون 360 قطعه جوجه، گوشتی 7 روزه به طور تصادفی به چهار گروه شاهد، نمک، T3 و سرما تقسیم و در مکان های جداگانه تحت شرایط یکسان از نظر تغذیه، نور و شرایط بهداشتی نگهداری شدند. به جیره غذایی گروه 1.7 ppm, T3 هورمون تری یدوتیرونین (T3) و به آب آشامیدنی گروه نمک 0.3 گرم درصد نمک اضافه شد. گروه سرما در 15 درجه سانتی گراد و گروه شاهد تحت شرایط یکسان با سایر گروه ها (بجز از نظر فاکتورهای مورد مطالعه) نگهداری گردیدند. در 45 روزگی به طور تصادفی از هر گروه 10 قطعه انتخاب و از آنها خون گیری بعمل آمد. پروتئین تام به روش بیوره و بخش های پروتئینی به روش الکتروفورز ژل آگارز تفکیک و اندازه گیری گردید. آنالیز آماری یافته ها نشان داد میزان آلبومین در گروه T3 و پروتئین تام در گروه نمک به ترتیب کاهش و افزایش معنی داری در مقایسه با گروه شاهد داشته اند (P<0.05). میانگین میزان بتاگلوبولین ها در گروه نمک کاهش معنی دار و میانگین میزان آلفا گلوبولین ها در گروه نمک و سرما افزایش معنی داری را نشان می دهند (P<0.05). نتیجه گیری کلی اینکه مصرف T3 و نمک به ترتیب موجب کاهش آلبومین و افزایش آلفا گلوبولین ها و سرما افزایش آلفا گلوبولین ها را در پی خواهد داشت، اما در مجموع فاکتورهای فوق اثر معنی داری بر نسبت آلبومین به گلوبولین سرم خون ندارند.

مقدمه: نوروپپتید (NPY)Y، فراوان ترین پپتید موجود در مغز پستانداران است که نورون های مولد آن در هسته های Arcuate و Paraventricular هیپوتالاموس تجمع یافته اند و بر ترشح فاکتورهای هاپوفیزیوتراپیک اثر گذارند. در این تحقیق اثر تزریق درون رگی NPY بر غلظت هورمون های تیروکسین (T4) و تری یودوتیرونین (T3) در سرم بز بررسی گردید.روش ها: شانزده بز نر سانن به چهار گروه تیماری تقسیم شدند. تیمارها شامل تزریق روزانه 0، 10، 20 و 40 میکروگرم NPY به ازای هر کیلوگروم وزن بدن بود که به ترتیب C، L، M و L نامیده شدند. دوره آزمایش 13 روز متوالی بود که به سه مرحله تقسیم شد؛ مرحله ی قبل تزریق (روز 3-1)، تزریق (روز 10-4) و بعد تزریق (روز 13-11). در کل آزمایش خونگیری از رگ وداج در ساعت 9 صبح صورت می گرفت ولی تزریق ها فقط در ساعت 8 صبح مرحله تزریق در سرخرگ کاروتید انجام می شد. سرم نمونه های خونی جمع ‎آوری و برای اندازه گیری غلظت هورمون به روش Radioimmunoassay استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد که تیمار H باعث افزایش 11 برابری در غلظت T4 و افزایش 4 برابری در غلظت T3 نسبت به تیمار C (شاهد) شد (P<0.001). تیمار M نیز غلظت T4 و T3 را به طور معنی داری افزایش داد (P<0.001). اثر تیمار L بر غلظت T4 افزایشی و معنی دار بود (P<0.001) ولی بر غلظت T3 اثر معنی داری نداشت (P=0.877). اثر تحریکی NPY گذرا بود زیرا در مرحله بعدی تزریق، غلظت T4 و T3 در تیمارهای L، M و H روند نزولی به خود گرفت ولی همچنان نسبت به تیمار C به طور معنی داری بالاتر بود.نتیجه گیری: مطالعات گذشته در جوندگان، اثر مهاری NPY بر غلظت هورمون های تیروئیدی را نشان داده بود ولی در این تحقیق اثر کاملا تحریکی و وابسته به دز NPY بر ترشح این هورمون ها در بز مشاهده شد. بنابراین ما اثر تحریکی NPY بر محور تایروتروپ در نشخوارکنندگان را پیشنهاد می کنیم. این مغایرت می تواند ناشی از متدولوژی متفاوت و یا تفاوت در عملکرد چارچوب نورواندوکرین کنترل کننده محور تایروتروپ در نشخوارکنندگان با جوندگان باشد.

در تشخیص اختلالات تیروئید اندازه گیری غلظت های T3 و T4 می بایست با احتیاط تفسیر گردد چرا که تفاوت های قابل توجهی در مقادیر این مواد بسته به سن و نژاد دام ها و درجه حرارت محیط وجود دارد. هدف از مطالعه حاضر، تعیین و مقایسه غلظت های سرمی دو هورمون T3 و T4 در اسب های نژاد عرب و در دو فصل گرم و سرد در شهرستان اهواز بود. بر این اساس 50 راس اسب مورد مطالعه قرار گرفته و غلظت دو هورمون فوق با روش رادیوایمونواسی اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که غلظت متوسط دو هورمون T3 و T4 در مجموع و بدون در نظر گرفتن فصل، سن، و جنس به ترتیب 118.9±4.3 نانوگرم در دسی لیتر و 0.86±0.07 میکروگرم در دسی لیتر بوده است. غلظت سرمی T3 در فصل سرد به صورت معنی داری بیشتر از فصل گرم بود (P<0.05). همچنین سطح سرمی T4 در فصل سرد بیشتر از فصل گرم بوده اما اختلال بین دو فصل از نظر آماری معنی دار نبود. اگرچه غلظت T3 و T4 در جنس نر بیشتر از جنس ماده تعیین گردید اما اختلاف بین دو جنس از نظر آماری معنی دار نبود. اختلاف بین گروه های سنی مختلف (کمتر از 2 سال، 2-10 سال و بیشتر از 10 سال) نیز غیر معنی دار بود. نتایج این بررسی نشان داد که مقادیر T3 و T4 اسبان عرب منطقه با بعضی از نژادهای دیگر تقریبا هم اندازه و با بعضی دیگر متفاوت می باشد.

زمینه مطالعه: هورمون های تیروئیدی از جمله مهمترین عوامل موثر در تنظیم سوخت و ساز و متابولیسم انرژی و پروتئین در نشخوارکنندگان هستند. هدف: در مطالعه حاضر، وضعیت هیستوپاتولوژی غده تیروئید و ارتباط آن با مقادیر سرمی هورمون های تیروئیدی در گاومیش رودخانه ای در شهرستان اهوازمورد بررسی قرار گرفته است. روش کار: برای انجام این مطالعه از 89 راس گاومیش ( 66 ماده، 23 نر) نمونه گیری از خون و غده تیروئید به عمل آمد. نمونه های واجد هر دو لب غده تیروئید از هر دام، پس از انتقال به آزمایشگاه پاتولوژی و تهیه مقطع، به روش هماتوکسیلین-ائوزین رنگ آمیزی شده و تحت بررسی میکروسکوپی قرار گرفتند. مقادیر سرمی هورمون های 3 T و 4 T با استفاده از روش الیزا اندازه گیری شد. نتایج: نتایج این مطالعه نشان داد که 31 راس (8/34 درصد) واجد ضایعات پاتولوژی در غده تیروئید بودند که از نظر نوع و فراوانی، این ضایعات به ترتیب شامل؛ هیپرپلازی موضعی (5/31 درصد)، متاپلازی (2/2درصد) و تیروئیدیت مزمن (1/1 درصد) بود. توزیع ضایعه بر اساس جنس نیز نشان داد که 3/30 درصد از گاومیش های ماده و 2/52 درصد از گاومیش های نر واجد ضایعه بودند. مقایسه میزان هورمون های 3T و 4T در دام های سالم و ضایعه دار نشان داد که فقط مقادیر سرمی هورمون T4 در دام های سالم به طور معنی داری بیشتر از دام های دارای غده تیروئید واجد ضایعه است (02/0P=). نتیجه گیری نهایی: در پایان این مطالعه نتایج نشان داد که همبستگی مثبت و معنی داری بین مقادیر سرمی 3T و 4T در گاومیش های دارای ضایعه وجود دارد(05/0P<، 4/0 r=)، در حالی که این ارتباط در دام های سالم بسیار ضعیف است(05/0P>، 1/0 r=).

زمینه و هدف فعالیت استقامتی از طریق تغییر در ترشح هورمون ها و گیرنده های مرتبط بر عضلات تاثیر می گذارد. هدف این مطالعه بررسی تاثیر فعالیت استقامتی بر بیان ژن Thrap1 در بافت قلب و عضلات اسکلتی در موش های نر نژاد ویستار بود. روش کار: آزمودنی های این پژوهش تجربی 14 موش صحرایی (با میانگین وزنی 34±, 234 گرم) بودند که در شرایط طبیعی (دسترسی آزاد به آب و غذا، چرخه تاریکی و روشنایی، دما و رطوبت مناسب) نگهداری و به صورت تصادفی به دو گروه کنترل (7 سر) و تجربی (7 سر) تقسیم شدند. گروه تجربی 6 جلسه در هفته، با سرعت 30 متر در دقیقه به مدت 14 هفته فعالیت استقامتی داشتند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، بی هوش و در شرایط استریل تشریح شدند، با استفاده از روشReal time RT-PCR میزان بیان ژن پروتیین-1 متصل به گیرنده هورمون تری یدوتیرونین در بافت قلب، عضله بازکننده دراز انگشتان (EDL) و عضله نعلی اندازه گیری شد. در نهایت از آزمون آماری تی برای ارزیابی اطلاعات استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که فعالیت استقامتی میزان بیان ژن پروتیین-1 متصل به گیرنده هورمون تری یدوتیرونین در عضله نعلی (0/001=p) و در عضله قلب (0/001=p) را به طور معنی داری افزایش می دهد، در صورتی که تاثیر معنی داری بر بیان این ژن در عضلات تند انقباض (0/508=p) ندارد. نتیجه گیری: بر اساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که فعالیت استقامتی بیان ژن پروتیین-1 متصل به گیرنده هورمون تری یدوتیرونین در عضلات کندانقباض (بافت قلب و عضله نعلی) را بیشتر از عضلات تندانقباض تحت تاثیر قرار می دهد.

مقدمه: به تازگی برخی از مقالات به ارتباط سطح T3 پایین و افزایش مرگ و میر در بیماران قلبی اشاره کرده اند، ولی تاکنون درباره ارتباط سطح T3 و عوامل خطرساز بیماری های قلبی ـ عروقی در جمعیت طبیعی جامعه مطالعه ای انجام نشده است. با توجه به افزایش میزان مرگ و میر ناشی از بیماری های عروق کرونر در کشورمان و لزوم شناسایی عوامل خطر شناخته نشده، این مطالعه انجام شد.مواد و روش ها: مرحله اول مطالعه تیرویید تهران با هدف تعیین شیوع بیماری های تیرویید، توزیع غلظت TSH، ید دفعی ادرار و فراوانی آنتی بادی های تیرویید در بخشی از جمعیت مطالعه قند و لیپید تهران انجام شد. در 250 نفر از جمعیت بالای 50 سال مطالعه تیرویید تهران سطح T3 بررسی شد و ارتباط آن با عوامل خطرساز بیماری های قلبی ـ عروقی که در مطالعه قند و لیپید تهران اندازه گیری شده بود ارزیابی شد. هم چنین در تحلیل زیر گروهی، افراد دیابتی و افراد با تست تحمل گلوکز مختل و افراد با شواهد انفارکتوس قلبی در نوار قلبی نیز جداگانه بررسی شدند و ارتباط T3 با عوامل خطرساز قلبی ـ عروقی در این زیر گروه ها نیز بررسی شد. با توجه به طبیعی بودن سطح T3 در تمام افراد، زیر گروه های T3 به صورت چارک محاسبه شد: چارک اول 132ng/dL>، چارک دوم 132-149ng/dL و چارک سوم 150-167ng/dL، چارک چهارم168ng/dL≤. یافته ها: میانگین سنی جمعیت مورد مطالعه 59.3±6.5 سال بود. از 250 نفر، 55.2% مرد و 44.8% زن بودند. بین چارک های T3 رابطه معنی داری بین T3 و متغیرهای سن، جنس، چاقی، اندازه دور کمر، فشار خون سیستولیک و دیاستولیک، سیگار، قند خون و آنژین صدری بر اساس پرسشنامه رز وجود نداشت. رابطه ضعیف و مثبت ولی معنی داری بین T3 و کلسترول تام و تری گلیسرید مشاهده شد (P=0.008 و r=0.16 برای کلسترول تام، P=0.03 و r=0.18 برای LDL، p = 0/003 و r=0.18 برای تری گلیسرید). فراوانی تجمعی عوامل خطرساز بیماری های قلبی ـ عروقی در چارک های T3 تفاوت نداشت (P=0.37). در زیر گروه افراد دیابتی و آزمون تحمل گلوکز مختل و همچنین در افراد با شواهد انفارکتوس میوکارد در نوار قلبی ارتباط معنی داری بین سن، نمایه توده بدنی، اندازه دور کمر، فشار خون سیستولیک و دیاستولیک، کلسترول تام، HDL-C،LDL-C ، سطح تری گلیسرید و قند خون ناشتا با سطح T3 مشاهده نشد.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که در جمعیت بالای 50 سال جامعه شهری تهران سطح T3 با عوامل خطرساز بیماری های قلبی ـ عروقی رابطه معنی داری ندارد.